"Hayat Güzeldir", "Ardından Bitmiş Aşklar Emanetçisi", "Yaz Bitmesin", "Gördüğüme Sevindim", "Evlerin Işıkları Bir Bir Yanarken", "Senin Adın Bile Geçmedi" ve "Kağıt Kesikleri" adlı kitaplara imza atan ve uzun yıllar televizyon ve tiyatroda çalışmalar yapan Aydın, uzun bir aradan sonra "Ama Değil, Rağmen" adını taşıyan tek perdelik müzikli gösterisiyle sahnelere geri döndü.

Aydın, yaklaşık 70 dakika süren tek kişilik gösteride, sevgi, umut ve insana dair mücadelelerde bir araya gelmenin mümkün olduğunu hatırlatmayı amaçlıyor.

Türkiye turnesine çıkan Aydın, yarın Sivas Muhsin Yazıcıoğlu Kültür Merkezi'nde, 12 Aralık'ta Kayseri Kadir Has Gösteri ve Sanat Merkezi ve 15 Aralık'ta İzmir İstinye Art'da "Ama Değil, Rağmen" adlı gösterisini sahneleyecek.

AA muhabirine konuşan Aydın, yeni gösterisine ve sanat hayatına ilişkin değerlendirmelerde bulundu.

"Mücadelenin kendisi hikayenin özünü oluşturuyor"

Üretirken farklı disiplinlerden beslenen bir sanatçısınız. Bugün geriye baktığınızda kendinizi en çok hangi alanda "tamamlanmış" hissediyorsunuz?

Tamamlanmış hissetmek, zannediyorum yaşadığımız sürece mümkün değil. Üstelik yaptığım işlerle ilgili o eksiklik duygusu, hakkını verememiş olmak endişesi daima içimde yaşar. Ama yaptığınız işler içinde hangisinde kendinizi daha konforlu ve mutlu hissediyorsunuz diye soruyorsanız buna tüm kalbimle 'yazmak' derim.

Yazılarınızda ve sahne anlatılarınızda günlük hayatın duygularını, kadınların iç seslerini ve kırılmalarını güçlü bir empatiyle yansıtıyorsunuz. Bu içsel dili kurarken sizi en çok besleyen duygu ya da deneyim nedir?

Sanıyorum bildiğimi anlatmak bana daha kolay ve konforlu geldi. Geliyor da... Kendimi bildim bileli dünyayı, insanları ve kendimi çok sorgular, izlerim. Bazen yorucu olsa da asıl yazma kaynağının bu olduğunu düşünüyorum. Çok sıradan ve huzurlu bir hayat sanırım pek de anlamlı olmazdı. Mücadelenin kendisi hikayenin özünü oluşturuyor.

"Yazdıklarımın sevilip okunması en büyük itici gücüm"

Hayatınızın farklı dönemlerinde büyük geçişler, kırılmalar, yeniden başlama anları oldu. Bugünün İclal Aydın'ı, geçmişteki İclal'e ne söylerdi?

Birkaç yıl sonra asla anımsamayacağı şeyler için o kadar üzülmemesini önerirdim. Büyük duyguları ve beklentileri, insanlar üzerinde inşa etmek, kurmak yakıcı sonuçlar doğurur. Kendini ve yazarlığını daha çok kollamayı ve öğrenmeye daha çok gayret etmesini söylerdim.

Okuyucularınızla kurduğunuz bağ çok sahici. Bir romancı olarak bu duygusal yakınlığı korumak sizin için bir sorumluluk hissi mi yoksa yazma gücünü besleyen itici güç mü?

Bu duygusal yakınlığı korumak oldukça zor. Çok emek ister. Lakin okur da size emek verir, zaman ve para ayırır. Uzun yıllara yayılan karşılıklı bir emek ilişkisi bu. Dolayısıyla yazdıklarımın sevilip okunması en büyük itici gücüm elbette.

"Sadece izleyen için değil, anlatıcı olarak benim için de bir anlamı olmalıydı"

Türkiye'de popüler yazarlık ile edebi nitelik arasındaki denge hep tartışılıyor. Siz kendi üretiminizde bu ikisini nasıl bağdaştırıyorsunuz?

Aydın: Yolun başında iken yaptığım diğer işlerle kazandığım popülerliğin bana verdiği avantajı yasayamam elbette. Lakin daha sonrasında kalıcı olabilmek ve her defasında bir öncekinden daha güçlü bir adım atabilmek için çok çalıştım ve halen çok çalışıyorum. Sadece tanındığınız için kitabınız okunmaz, oyununuz izlenmez. Bunlar gerçekten maliyetli şeylerdir ve bilek hakkıyla hak edilir. Bunun için çok çalışıyorum, çalışmaya da devam edeceğim.

Ama Değil, Rağmen bir tür sahne anlatısı, bir nevi iç dökme ve yüzleşme alanı. Bu gösteriyi oluşturma fikri sizde nasıl doğdu?

 Yeniden sahneye çıkma fikri yaklaşık 30 yıldır birlikte çalıştığım menajerlik şirketimin önerisiydi. Açıkçası bir 30 yıl kadar bunun üzerinde düşündüm. Sadece izleyen için değil, anlatıcı olarak benim için de bir anlamı olmalıydı. 30 yıllık bir krediye sırtımı dayadım. Kişisel hikayelerimiz, bir nevi toplumsal meselelerin de dahil olduğu dertleşmeye döndü. Bugün oyun sonu izleyicilerin tepkilerinden görüyorum ki doğru adım atmışız.

Bu gösterinin çıkış hikayesi nedir?

"Emanetçi" isimli tek kişilik bir gösterim vardı. Ama Değil, Rağmen bir nevi ilk gösterimin devam hikayesi de diyebiliriz. Televizyon, gazete ve dergicilikte de aslında bir çeşit tek kişilik gösteri yaparsınız. Kurduğunuz ilişki diyaloğa dönüşebiliyorsa bu çok değerli bir alışveriştir. Sözünü ettiğim tüm bu işleri yaparken işlerin rengini, dokusunu, derdini benim gibi birilerinin varlığına inanarak belirledim. Kimdi benim gibi birileri? Küçük hayatların uzun hikayeleri içinde kavrulup gidenler.

Ama Değil, Rağmen rotasına hangi illerde devam edecek. Bundan sonra yapmak istediğiniz farklı projeler var mı?

Uzun Karadeniz turnemizi Doğu Anadolu takip edecek, ardından Akdeniz'e geçeceğiz. Umarım izleyicimiz bizi yalnız bırakmaz.