تهران/ خبرگزاری آناتولی

زورخانه، همان ورزشگاه امروزی است که ایرانیان از دوران باستان در آن ورزش می‌کردند. امروزه هر چند این ورزش همچون گذشته طرفدار ندارد اما هنوز هم هستند افرادی که چراغ این ورزش باستانی ایرانی را که نوامبر 2010 ثبت جهانی یونسکو شد، زنده نگه دارند. ورزش زورخانه ای ایران، ورزشی کاملا مردانه است و علاوه بر ورزش، آیین پهلوانی و مردانگی در آن آموزش داده می شود.

مجید معصومی، مدیر زورخانه «شیرافکن»در گفت و گو با خبرنگار آناتولی اظهارداشت: 70 سال قدمت دارد و یکی از قدیمی ترین زورخانه های فعال در تهران است.

در ورودی این زورخانه تصویر بزرگ و سیاه و سفید پهلوانی روی دیوار نصب شده است. بعد از یک راه روی باریک وارد محل ورزش پهلوانان که همان گود است می‌شویم. «گود» ارتفاعش پایین تر از سطح سالن است. یک سمت آن جایگاه مرشد قرار دارد که بالا مرتبه ترین محل زورخانه است و هر کسی با اجازه و رخصت مرشد وارد گود می‌شود. دور تا دور گود هم سکو است تا تماشاچیان بنشینند و ورزش کردن پهلوانان را که با آیین و رسوم مذهبی مسلمانان همراه است، تماشا کنند.

به گفته مجید معصومی، مدیر زورخانه شیرافکن، تهران 83 زورخانه فعال دارد که تنها 12 زورخانه آن خصوصی است. خانواده معصومی از 100 سال پیش تاکنون و به مدت 4 نسل در این ورزش سنتی فعالیت می‌کنند. تصویر ورودی زورخانه مربوط به پدر معصومی است و حال پسر و نوه اش هم در این مکان ورزش می‌کنند.

زورخانه شیرافکن اولین زورخانه در ایران است که توانسته مجوز ورود زنان را کسب کند. معصومی در این باره به خبرنگار آناتولی می‌گوید: ورود زنان به زورخانه ها ممنوع بود. من تلاش کردم و مجوز ورود گرفتم. در شب هایی که ورزش داریم زنان به همراه فرزندان خود برای تماشای ورزش باستانی به زورخانه می آیند.

معصومی از پیشکسوتان این ورزش است. او مقابل الیزابت دوم، ملکه بریتانیا، جان اف کندی، رئیس جمهور آمریکا و شاه و ملکه پیشین ایران در دوران پهلوی ورزش کرده است، او می‌گوید: تجربه خوبی برای من بود. خاطره انگیزترین آن مقابل ملکه الیزابت بود. با درشکه آمد، وارد زورخانه شد، مقابلش ورزش کردیم.

این ورزش با اینکه به عنوان ورزش باستانی ایران ثبت جهانی شده اما به گفته فعالین این رشته ورزشی از سوی دولت حمایت چندانی نمی‌شود، در حقیقت پیشکسوتان این رشته هستند که آن را زنده نگه داشته اند و هر شب صدای زنگ زورخانه در فضا میپیچد.

معصومی توضیح می دهد: ما خود را خادم این ورزش می‌دانیم. جوانان هم به این ورزش گرایش دارند و مهمتر از ورزش کردن آداب جوانمردی و معرفت است که در زورخانه می آموزند.

پس از گفتگو با مجید معصومی، مرشد زنگ را می زند و صدای ضرب تنبک در فضای گود می‌پیچد. ورزشکاران با همان لباس سنتی به ترتیب و بعد از «پیر» وارد گود می‌شوند. هر کدام «میل» و یا وزنه ای را به دوش می‌گیرند. پیر وسط میدان می‌رود و با ریتم مرشد شروع به ورزش کردن می‌کند. تمرینات تا آنجایی ادامه پیدا می‌کند که پیر گود توان انجام حرکات را داشته باشد.