مراسم تشییع جنازه قربانیان گمنام نسل‌کشی سربرنیتسا

سارایوو/ خبرگزاری آناتولی

کاروان حامل تابوت 30 نفر دیگر از قربانیان گمنام نسل کشی سربرنیتسا از مقابل ساختمان ریاست جمهوری در سارایوو، پایتخت بوسنی و هرزگوین تشییع شد.

در مراسم تشییع جنازه هزاران نفر از مردان و زنان شهر از جوان و کودک تا پیر و کهنسال شرکت کرده و با دعا پیر قربانیان را بدرقه کردند.

دنیس بچیروویچ عضو بوسنیایی و زلیکو کومسیچ عضو کروات، کریستین اشمیت نماینده عالی بوسنی و هرزگوین، انس لیواکویچ مفتی سارایوو و سادیک بابور گیرگین سفیر ترکیه در سارایوو و بسیاری دیگر از مقامات کشوری و لشکری در این مراسم حضور داشتند.

کاروان قربانیان از امکان نمادین قتل عام، مانند بنای یادبود کودکان کشته شده و قربانیان مارکاله نیز گذشت. پیکر این افردا 11 ژوئیه به خاک سپرده می‌شود.

نسل‌کشی چگونه آغاز شد؟

غیرنظامیان بوسنی، پس از اشغال شهر سربرنیتسا توسط صرب‌ها به فرماندهی ژنرال راتکو ملادیچ در 11 ژوئیه 1995، درحالی به نیروهای هلندی وابسته به نیروهای حافظ صلح سازمان ملل پناه آورده بودند که توسط سربازان هلند به صرب‌ها تحویل داده شدند.

ملادیچ در اظهارات خود در آستانه عید صربها گفته بود که این شهر را به ملت صرب هدیه می‌کنم. در نهایت زمان آن فرا رسید که از ترک‌ها (اصطلاحی که برای مسلمانان آن منطقه استفاده می‌شود) در این سرزمین انتقام بگیریم.

ملادیچ به دلیل کشتار بیش از 8 هزار بوسنیایی مسلمان در سربرنیتسا در 11 ژوئيه 1995 از سوی دادگاه بین‌المللی جرایم جنگی لاهه به حبس ابد محکوم شد.

در این کشتار بیش از 8 هزار و 372 بوسنیایی کشته شدند، بسیاری از زنان و کودکان از خانه‌هایشان آواره شدند.

- مسیر مرگ

در پی سقوط سربرنیتسا بخشی از جمعیت مسلمان شهر به سربازان هلندی که در کارخانه قدیمی باتری سازی در مقابل مزار شهدای کنونی واقع شده پناه برده و بخشی دیگر نیز به منطقه تحت کنترل سربازان بوسنیایی که راه جنگلی بود، می‌گریزند.

اما هر دو گروه سرنوشت مشابهی را تجربه می‌کنند. راه جنگلی به دلیل قتل‌عام‌های گسترده‌ای که در آن رخ داده، در میان مردم به نام « مسیر مرگ» شناخته می‌شود، راهی که هزاران نفر اسیر دام سربازان صربستانی شده و جان خود را از دست دادند.

مردمی که به سربازان هلندی پناه برده بودند، شب اول در محل کارخانه قدیمی اسکان می‌یابند اما سربازان صربستانی که برای بازرسی به آنجا می‌روند خودسرانه اقدام به بازداشت برخی از مردان می‌کنند.

روز بعد سربازان صربستانی که بیرون از اردوگاه منتظر بودند، از بین خانواده‌هایی که مشغول سوار شدن به اتوبوس بودند، مردان را جدا کرده و به قتل رساندند، سپس در گورهای دسته جمعی دفن کردند. این در حالی است که زنان و کودکان این قربانیان سال‌‌ها دور از خانه‌های خود در تبعید به سر بردند.