استانبول/خبرگزاری آناتولی

روابط ترکیه و ایران علی‌رغم اختلافات مقطعی بر سر مسائلی مانند سوریه و عراق و قفقاز و همچنین حوزه و انرژی و غیره، همواره در بالاترین سطح دیپلماتیک و همچنین در زمینه‌های تجاری، اقتصادی، فرهنگی، هنری و ورزشی و توریسم ادامه یافته است.

این درحالی است برخی از کارشناسان ایرانی با نگاهی بدبینانه، بهبود روابط ترکیه با کشورهای عربی حاشیه خلیج و اسرائیل و همچنین برگزاری نشست ویژه افغانستان در استانبول را نشانه بی‌توجهی آنکارا به مناسبات خود با تهران می‌دانند.

در این زمینه، دکتر داود هرمیداس باوند، دیپلمات باسابقه ایرانی، رئیس کمیته حقوق مجمع عمومی سازمان ملل و استاد سابق حقوق و روابط بین‌الملل دانشگاه تهران در گفت‌وگو با خبرگزاری آناتولی اظهار داشت: ترکیه همیشه مخالف تحریم‌ها علیه ایران بوده است. بنابراین در شرایطی که ایران وضعی پیچیده در مواجهه با نظام بین‌الملل دارد، می‌تواند به ترکیه به‌عنوان همسایه‌ای مهم، در راستای تحقق اهدافش نگاهی جدی داشته باشد».

وی درباره تاثیر جایگاه بین‌المللی ترکیه بر روابط این کشور با ایران نیز گفت: «ترکیه هم جزیی از اتحادیه اروپاست و هم سیاستی مستقلی را پیگیری می‌کند. بنابراین رابطه ترکیه با ایران به گونه‌ای است که فضا برای همکاری در بخش‌های مختلف بین دو کشور فراهم می‌کند. سرمایه‌گذاری بسیاری از هموطنان ما در ترکیه نیز ریشه در نگاه ترک‌ها و ایرانی‌ها نسبت به یکدیگر دارد».

این دیپلمات بازنشسته ایرانی در ادامه خاطرنشان کرد: «رابطه آنکارا-تهران به تدریج رو به سردی می‌رود، چون توان مالی ایران برای حمایت از متحدانش در منطقه پایین آمده است. این وضعیت بر روابط ایران با ترکیه هم تاثیر منفی گذاشته است».

وی یکی دیگر از عوامل سردی در روابط ترکیه و ایران را چنین تشریح کرد: «با وجود اینکه ترک‌ها کاندیدای عضویت در اتحادیه اروپا هستند، اما در چند وقت اخیر با مشکلات و موانعی مواجه شده‌اند. از این رو توان‌شان پایین آمده و نتوانسته‌اند وضعیت خود را ترمیم کنند. این شرایط باعث شده است تا ترکیه و ایران نسبت به قبل از هم فاصله بگیرند».

هرمیداس باوند که از اعضای هیئت مؤسس انجمن علوم سیاسی ایران، انجمن ایرانی روابط بین‌الملل و موسسه مطالعات سازمان ملل متحد نیز بوده است در پایان اظهار داشت: «ایران اگر می‌خواهد فضای مخدوش‌شده در رویارویی با جهان را ترمیم کند، در وهله اول باید در درون نظام سیاسی به این ذهنیت برسد که از سیاست انزواطلبی دست بکشند و اصل را چیزی جز تلاش برای تفاهم و مجادله‌‌گریزی نبینند».