کابل/ سید خدابردی/ خبرگزاری آناتولی

امروز هشتم مارس روز بزرگداشت و دفاع از حقوق زنان به عبارت دیگر روز جهانی زن است که مردم بسیاری از کشورهای جهان طی رویدادهای مختلف آن را گرامی می دارند. اما به رغم جهانی بودن این روز زنان برخی کشورها از جمله افغانستان از بزرگداشت این روز محروم شده اند.

زنانی که به خاطر سلطه طالبان بر کشورشان و جنگ داخلی که در این کشور جریان دارد، از 35 سال گذشته از دسترسی حقوق اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی شان ناکام مانده اند.

زنان افغان که در پس از پایان رژیم طالبان در سال 2001 امید در دلشان جوانه زده بود، تشکیل دولت جدید نتوانست راهی برای آن ها جهت برخورداری از این حقوق هموار سازد. عرف و آداب سخت و محکم خانواده ها و طایفه ها، تبعیض و آزار جنسی در همه ادوار زندگی شان که گاه به اقدام به خودکشی آن ها می انجامد تنها چند مورد از سختی های این زنان به شمار می روند.

شیرین کارگر یک کارخانه آجرسازی در جوزجان که به خاطر ظلم طالبان در ولایت سرپل به این شهر پناه آورده است؛ به خبرنگار آناتولی در منطقه از بی تفاوتی خود نسبت به روز جهانی زن گفته و افزود: " من دارای پنج فرزند هستم و متأسفانه همسرم در حملات طالبان در سرپل کشته شد. امروز نیز مانند سایر روز ها در کارخانه مشغول به کارم".

او با بیان این که تاکنون کسی برای او روز جهانی زن را تبریک نگفته است، اظهار داشت: "من حتی از این که یک روز مختص زنان وجود دارد، بی خبرم. امروز ناچارباید برای تأمین نیازها پنج فرزندم به کار خود ادامه دهم. من تنها سرپناه آن ها هستم".

- افزایش شما موارد خشونت علیه زن در افغانستان

بر اساس گزارشی که کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان در باره خشونت علیه زنان در این کشور منتشر کرده است؛ در سال 2016 اقدامات خشونت آمیز علیه زنان نسبت به سال های گذشته 5 درصد افزایش یافته است.

بر این اساس، ولایت های غور و هرات بیشترین میزان را در این باره به خود اختصاص داده اند.

در این زمینه، کبری رضایی، مشاور رسانه وزارت امور زنان افغانستان در اظهاراتی به خبرنگار آناتولی گفت: " در دوره نه ماهه سال گذشته 4909 مورد اقدام خشونت آمیز علیه زنان به ثبت رسید که در بین آن ها چند مورد قتل نیز وجود دارد.

وی با بیان این که میزان این اقدامات نسبت به سال های قبل افزایش یافته است، اظهار داشت:"حدود 900 زن در سراسر افغانستان بنا به دلایل مختلفی در زندان های این کشور به سر می برند. بی توجهی مسئولین نسبت به پرونده های این افراد موجب شده است که علی رغم پایان دوران محکومیتشان، در حبس بمانند.