مادران سربرنیتسا منتظر رای دادگاه درباره «قصاب بوسنی» هستند

پوتوچاری/خبرگزاری آناتولی

زنانی اهل شهر سربرنیتسا که فرزند، همسر و نزدیکان خود را در دوره جنگ بوسنی و به‌ویژه نسل کشی سربرنیتسا از دست داده‌اند، منتظر صدور رای نهایی دادگاه تجدید نظر رسیدگی کننده به جرایم راتکو میلادیچ ملقب به «قصاب بوسنی» هستند.

نورا مصطفی‌ایچ زن بوسنیایی که در نسل کشی سربرنیتسا 3 پسر و همسر خود را از دست داده است، در گفت‌وگو با خبرنگار آناتولی درباره روند دادگاه تجدید نظر راتکو میلادیچ گفت: «بی صبرانه منتظر صدور حکم نهایی هستیم. تمامی بوسنی پر از سنگ های مزار سفید است. سربرنیتسا هنگام وقوع واقعه منطقه امن اعلام شده بود اما این نیز نتوانست مانع از وقوع نسل کشی شود».

رافیجا حاجی‌بولیک یکی دیگر از مادران داغ دیده بوسنیایی در این باره می‌گوید: «تنها خواسته ما اجرای عدالت است. می‌خواهیم که او (راتکو میلادیچ) به دلیل اجرای نسل کشی مجازات شود».

دادگاه بین المللی رسیدگی به جرایم جنگی مقامات یوگوسلاوی سابق که مقر آن در شهر لاهه هلند قرار دارد، پیشتر در سال 2017 رادکو میلادیچ را به دلیل دست داشتن در «نسل کشی» مسلمانان بوسنی به حبس ابد محکوم کرده بود.

دادگاه تجدید نظر نیز حکم نهایی خود درباره میلادیچ را امروز صادر خواهد کرد.

- نسل کشی چگونه آغاز شد؟

غیرنظامیان بوسنی، پس از اشغال شهر سربرنیتسا توسط صرب‌ها به فرماندهی ژنرال راتکو میلادیچ در 11 ژوئیه 1995، به سربازان هلندی وابسته به نیروهای حافظ صلح سازمان ملل پناه آوردند. هلندی‌ها آنها را به صرب‌ها تحویل دادند.

ملادیچ در آستانه عید صرب‌ها گفت: «این شهر را به ملت صرب هدیه می‌کنم. زمان آن فرارسیده که از ترک‌ها (اصطلاحی که برای مسلمانان آن منطقه استفاده می‌شود) در این سرزمین انتقام بگیریم».

ملادیچ به دلیل کشتار بیش از 8 هزار بوسنیایی مسلمان در سربرنیتسا در 11 جولای 1995 از سوی دادگاه بین‌المللی جرایم جنگی لاهه به حبس ابد محکوم شد. در این کشتار، بسیاری از زنان و کودکان آواره شدند.

- مسیر مرگ

در پی سقوط سربرنیتسا بخشی از مسلمان شهر به سربازان هلندی که در کارخانه قدیمی باتری سازی در مقابل مزار شهدای کنونی واقع شده پناه برده و بخشی دیگر نیز به منطقه تحت کنترل سربازان بوسنیایی که راه جنگلی بود، می گریزند.

هر دو گروه سرنوشت مشابهی را تجربه می‌کنند. راه جنگلی به دلیل قتل‌عام‌های گسترده که در آن رخ داده، در میان مردم به نام « مسیر مرگ» شناخته می شود؛ راهی که هزاران نفر اسیر دام سربازان صرب شده و جان باختند.

مردمی که به سربازان هلندی پناه برده بودند، شب اول در محل کارخانه قدیمی اسکان می یابند، اما صرب‌ها که برای بازرسی به آنجا می روند و خودسرانه اقدام به بازداشت برخی مردان می‌کنند.

روز بعد سربازان صرب که بیرون از اردوگاه منتظر بودند، از بین خانواده‌هایی که مشغول سوارشدن به اتوبوس بودند، مردان را جدا ساخته و کشتند. سپس آنها را در گورهای دسته جمعی دفن کردند. زنان و کودکان این قربانیان سال‌‌ها در تبعید به سر بردند.