دوحه / اوزلم لیمون/ خبرگزاری آنادولو

عرب ناصر و طرزان ناصر، دو برادر دوقلو و کارگردانان فلسطینی‌ای که با فیلم‌های «غزه عشق من» (Gaza Mon Amour) و «روزی روزگاری در غزه» (Once Upon a Time in Gaza) شناخته می‌شوند، داستان مقاومت و رنج مردم فلسطین را از طریق زبان سینما به جهانیان عرضه کرده‌اند.

این دو هنرمند که نام واقعی‌شان احمد و محمد ابوناصر است، اما در عرصه سینما با نام‌های عرب و طرزان ناصر فعالیت می‌کنند، اوایل فعالیت حرفه‌ای خود به دلیل محاصره غزه به امان، پایتخت اردن، نقل مکان کردند. آن‌ها با ساخت فیلم «روزی روزگاری در غزه» در بخش «نگاهی ویژه» جشنواره فیلم کن، جایزه بهترین کارگردان را دریافت کردند و در جشنواره فیلم دوحه نیز موفق به کسب جایزه بهترین اجرا شدند.

برادران ناصر در گفت‌وگو با خبرگزاری آنادولو درباره فیلم‌های خود، مسیر سینمایی‌شان و تجربیات مردم فلسطین به شرح دیدگاه‌های خود پرداختند.

عرب ناصر با اشاره به سانسور گسترده محتوای مرتبط با فلسطین در رسانه‌های اجتماعی گفت: «مردم محتوای مربوط به فلسطینیان را در پلتفرم‌های مجازی نمی‌بینند؛ این محتواها به بهانه‌های مختلف مسدود یا حذف می‌شوند.»

او افزود: «سینما، هنر و موسیقی ابزارهایی برای فلسطینیان هستند که همگی در راستای هدفی واحد حرکت می‌کنند. حدود دو ماه پیش، کسی از من پرسید چرا غربی‌ها تازه شروع به واکنش نشان دادن به وضعیت فلسطین کرده‌اند؟ پاسخ من این بود: چون آن‌ها تصاویر گرسنگی و انسان‌های دردمند را دیدند. یعنی آن‌ها یا خون‌ریزی و ویرانی عظیم در غزه را نمی‌بینند، یا از دیدن آن اجتناب می‌کنند. اینجاست که قدرت سینما خود را نشان می‌دهد. شبکه‌های اجتماعی در عصر حاضر بسیار مهم هستند، اما سینما و دیگر شکل‌های هنری نیز به همان اندازه تأثیرگذارند.»

طرزان ناصر نیز با تأکید بر این که همه چیز پس از 7 اکتبر 2023 تغییر کرد، گفت: «به نظر من، اکنون قدرت در تصویر واقعی نهفته است. ما دیگر مانند قبل از ۷ اکتبر در مورد نسل‌کشی صحبت نمی‌کنیم؛ اکنون همه چیز تغییر کرده است. من معتقدم سینما تصویری واقع‌گراست که می‌تواند حقایق را بیش از پیش روشن کند. ممکن است من فیلمی درباره غزه تماشا کنم و تا حدی با مردم آنجا همدردی کنم، اما این چه تغییری ایجاد خواهد کرد؟ تنها زمانی می‌توان تغییری ایجاد کرد که با مردم غزه دیدار واقعی داشته باشی. وظیفه ما این است که گوشت و خون را نشان دهیم؛ از سینما نه به عنوان سرگرمی، بلکه به عنوان ابزار تغییر استفاده کنیم.»

او تصریح کرد: «مردم فلسطین سال‌هاست هر روز کشته می‌شوند، اما کسی توجهی نمی‌کند. از 7 اکتبر به بعد، صدها فیلم درباره فلسطین ساخته شده، اما بسیاری از آن‌ها نتوانسته‌اند عمق فاجعه را انتقال دهند. آنچه به جهان نشان داده شد، تصاویر واقعی افرادی است که به طور سیستماتیک کشته می‌شوند.»

طرزان در ادامه با رد ادعاهای آتش‌بس گفت: «آن‌ها دروغ می‌گویند؛ هیچ آتش‌بسی وجود ندارد. در فیلم‌های من نشان داده می‌شود که مردم چگونه کشته می‌شوند. اما سؤال اینجاست: آیا این فیلم‌ها واقعاً تغییری ایجاد می‌کنند؟ بسیاری از فیلم‌ها تنها اطلاعات سطحی از زندگی مردم ارائه می‌دهند. اما تصاویر واقعی که از طریق تلفن‌های همراه ضبط می‌شوند، حقیقت را بی‌پرده نشان می‌دهند: آن‌ها با افتخار فلسطینیان را می‌کشند، اموالشان را به غارت می‌برند و خانه‌هایشان را ویران می‌کنند. این تصاویر هستند که باید جهانی شوند. این یک نسل‌کشی است—نه یک حمله ساده یا جنگ، بلکه نسل‌کشی. و این همان پیامی است که جهان باید بشنود.»