سیاسی, جهان, اخبار تحلیلی

تلاش‌های نافرجام برای مداخله بشردوستانه در ونزوئلا و چرایی آن

تجمع مسالمت‌آمیز که به دعوت مخالفان دولت ونزوئلا در مرز با کلمبیا جهت حمایت از ورود کمک‌های انسانی برگزار شده بود، به هرج و مرج و خشونت کشیده شد.

06.03.2019 - به‌روز رسان : 07.03.2019
تلاش‌های نافرجام برای مداخله بشردوستانه در ونزوئلا و چرایی آن

بوگوتا/ دانیل سالگار آنتولینز/ خبرگزاری آناتولی

خوان گوایدو، رئیس مجلس ملی ونزوئلا در تاریخ 23 ژانویه با استناد به مواد 233، 333 و 350 قانون اساسی این کشور خود را "رئیس جمهور موقت" اعلام و نیکولاس مادورو را به "اخاذی" متهم کرده و رهبری استراتژی اتمام دوران زمامداری مادورو را برعهده گرفت.

اگرچه طرح جدید مخالفان ونزوئلا، متحدان بزرگ را گردهم آورده و مورد توجه رسانه های جهانی قرار گرفت، اما همچنان نتایج رضایت‌بخشی نداشته است.

بخش نخست این استراتژی "مبارزه برای کسب حمایت بین المللی" است. گوایدو دستکم توسط 50 کشور به عنوان رئیس جمهور موقت ونزوئلا به رسمیت شناخته شد. این در حالی است که این تعداد با توجه به 193 عضو سازمان ملل متحد یک اکثریت نیست. روسیه و چین هنوز از گوایدو حمایت نمی کنند. رهبر جوان مخالفان ونزوئلا اگرچه کشورهای غربی در کنارش هستند، اما راهی طولانی برای غیرمشروع اعلام کردن مادورو در صحنه جهانی در پیش رو دارد.

صرف نظر از موفقیت جهانی، گوایدو و مادورو در کشورشان با مشکل قدرت و مشروعیت مواجه هستند. چهار رکن اساسی دولت ونزوئلا، گوایدو را به عنوان رئیس جمهور موقت نمی شناسد؛ نه دستگاه اجرایی، نه قضایی، نه نهاد انتخاباتی و شهروندان و نه نیروهای مسلح.

بخش دوم استراتژی مذکور فرستادن کمک انسانی به مردم ونزوئلا از طریق زمین از کلمبیا و برزیل و از طریق دریا از پورتوریکو و کوراسائو بود. کمک انسانی بیش از 600 تنی که بخش عمده آن توسط آمریکا و شیلی تهیه شد، قرار بود 23 فوریه وارد ونزوئلا شود. دولت مادورو این کمک را رد کرده و بارها اعلام شد که به هیچ وجه اجازه ورود به این محموله داده نخواهد شد.

نمایندگان مخالف ونزوئلا در تاریخ 22 فوریه در شهر کوکوتا در مرز با کلمبیا نشست مطبوعاتی برگزار کردند. در این نشست اعلام کردند که سیل عظیمی از مردم برای حمایت از ورود این کمک انسانی از مرز عبور خواهند کرد.

گابی آرلانو و خوزه مانوئل اولیوارس اعلام کردند که این حرکت اقدامی مسالمت آمیز بوده و حامیان ورود کمک های انسانی "لباس سفید" بر تن خواهند کرد. انتظار می رفت گارد ملی بولیواری در رو در رویی با چنین "انقلابی با ماهیت غیرمسلحانه" عقب نشینی کرده و یک کریدور تشکیل بدهد.

صدها خبرنگار در 23 فوریه آماده پیگیری این حرکت مسالمت آمیز شدند، اما وضعیت به گونه دیگری بود. در آن روز به جای افرادی با لباسهای سفید به رهبری مخالفان، گروههایی از جوانان با صورت پوشیده به سوی گارد ملی بولیواری سنگ و کوکتل مولوتف پرتاب کرده و آنان نیز با گلوله پلاستیکی و گاز اشک آور به صورت متقابل پاسخ دادند.

بدین ترتیب امکان نداشت که مرز باز شود. در این شرایط که گروههای غیرنظامی به شکل کنترل نشده حمله می کردند کدام کشور اجازه می داد کمکهای انسانی وارد مرزش شود؟ گوایدو و متحدانش علی رغم آنکه اصرار داشتند که نیروهای گارد به تجمع مسالمت آمیز غیرنظامیان مداخله کرده و تکرار آن توسط برخی رسانه ها، با حضور در محل می شد گفت که نیروهای این گارد مانند نیروهای مسلح هر کشور دیگری با سلاح های غیر مرگبار به حمله به مرزهای خود پاسخ متقابل دادند.

گروههای متشکل از جوانان در پلهای مرزی هرج و مرج و درگیری را که هفت ساعت به طول انجامید هدایت کردند. پلیس کلمبیا به عنوان مسئول حفظ امنیت و وحدت، تنها به تماشای وقایع پرداخته و برای ممانعت از هرج و مرج و درگیری اقدامی انجام نداد. مقامات کلمبیایی چرا اجازه دادند جوانان زندگی خود را به خطر انداخته و به یک کشور همسایه حمله کنند؟ چرا در مقابل مجروحیت تظاهرات کنندگان و مواجهه با گاز اشک آور در کشور خودشان هیچ گونه اقدامی انجام ندادند؟

موضوع دیگر حضور گروههای مسلح غیرنظامی ونزوئلایی است. حضور آنان در این کشور غیرقابل انکار است؛ ارتکاب قتل، گرفتن سلاح از دولت چاوز و حمایت آنان از انقلاب بولیواری بر کسی پوشیده نیست. هنگام تجمع 23 فوریه حضور این گروههای مسلح در مرز ونزوئلا بارها اعلام شد. از سوی دیگر گفته شد که در آن روز کسی جان خود را از دست نداده است.

در پایان این روز در حالی که هیچ کمک انسانی وارد ونزوئلا نشد، دستکم 285 نفر زخمی شدند. دو کامیون بر روی یک پل به آتش کشیده شدند. هنوز اعلام نشد که چه کسی مسئول آن بوده است.

هنگام تحلیل نقش رهبران مخالفان در وقایع روز 23 فوریه، سوالات دیگری نیز مطرح می شود. اگرچه آنان وعده دادند که ورود کمکهای انسانی را هماهنگ می کنند فقط چند تن از آنان در میان درگیری دیده شدند و نتوانستند وقایع را کنترل کنند. از سوی دیگر دیده شد که برخی هماهنگ کنندگان که لباس آبی بر تن داشتند تظاهرات کنندگان را با توزیع نقاب و لوازم دیگر میان آنان برای حمله به مناطق مرزی تشویق کردند. در حالی که قرار بود تجمع مسالمت آمیزی برگزار شود.

از سوی دیگر گوایدو هنگام ظهر پس از نشست خبری بر روی یکی از کامیون‌ها رفت و به خبرنگارانی که تمام طول روز در این مکان رویدادها را پیگیری می کردند دست تکان داد. سپس از کامیون پایین آمده و تا زمان نشست خبری که شب برگزار شد از نظرها پنهان ماند. نه در توزیع کمکها شرکت کرد و نه برای ممانعت از وقوع درگیری اقدامی انجام داد.

به طور کلی گوایدو نتوانست نقشی در توزیع و هدایت کمکهای انسانی برای ورود به ونزوئلا داشته باشد. درک این موضوع که چگونه گوایدو به یک گروه غیرنظامی اجازه داد به ارتش و خاک کشورش حمله کنند دشوار است. آیا او نمی توانست در مقابل دوربین های رسانه های کلمبیا و دنیا به طور مسالمت آمیز به سربازان دستور دهد که اجازه دهند کمک انسانی وارد کشورش شود؟ همه خواهان دیدن چنین منظره ای بودند.

طبق اعلام مقامات اداره مهاجرت کلمبیا از 23 تا 27 فوریه دستکم 570 نیروی امنیتی ونزوئلا کناره گیری کرده اند. بر اساس گزارش پایگاه اینترنتی وزارت دفاع این رقم نسبی بوده و شمار فراری ها حتی یک درصد نیروهای گارد ملی بولیواری که "بین 95 تا 150 هزار پیکارجوی فعال دارد" را شامل نمی شود.

تصمیمات شخصی برای مادورو می تواند پیام هایی داشته باشد، اما این امر نه جایگاه نیروهای مسلحی که تاکنون در کنار مادورو قرار گرفته اند را مورد مواخذه قرار داد و نه باعث تحریک آغاز کودتای نظامی و تغییر رژیم که گوایدو و متحدانش انتظارش را داشتند، شد. همچنین بخش اعظم سربازان فراری درجه دار نیستند.

[دانیل سالگار آنتولینز، سردبیر بخش اسپانیایی خبرگزاری آناتولی است]


خبرگزاري آناتولي اخبار خود از طريق سامانه مدیریت خبر (HAS) براي مشترکین رسانه‌ای ارسال و فقط بخشي از آنها را خلاصه و در وبسايت خود منتشر ميكند. بنابراين براي دريافت اخبار كامل ما، لطفا تماس گرفته و مشترك شويد!
موضوعات مرتبط
Bu haberi paylaşın